Martes, Hunyo 28, 2011

The Prince of Egypt




Many times I had watched this movie; I can still remember the original chronicle. This doesn’t make me forget how Moses accepted the responsibilities, God had given him. This was really my all time favorite story (the story of Moses) in the Bible. That I came to buy a book entitled, “My Book of Bible Stories”, when I was a young kid.
Though there are some reversed characters, and the director or the story writer inserted some scenes (that was not written in the Bible) in the movie, the whole story was still provided with pure moral lessons on how to follow the laws, especially the Laws of God.
First, is to protect not only yourself but your sons, daughters, brothers, sisters, parents, and everyone else around you. Protecting one’s life is more to like ‘protecting Father’s child’. In the (real) family of Moses, Yocheved (mother), Aaron (brother), Miriam (sister), they did every possible way to save his life from Pharaoh, who ordered to kill the new born babies. And because he was saved from the hindrances along the river, they believed that he’s the “deliver” of God.
One of us, especially babies, is a ‘deliver’ of God (that’s why they were called blessing). So, we must be a shelter to protect and defend each individual; not just because of a thing or so, but to think that s/he is a Father’s child, our brother.
Second, is being a brother… I don’t truly believe that being a brother or a sister to someone is just by blood; because such people treat others like their own siblings, especially to friendship. Like in the movie, Rameses and Moses were not brothers by blood, but since Rameses got attached to Moses and had that bond of friendship that’s more to like brothers, he doesn’t mind at all and never allow himself to think of losing Moses for his own royalty – and that is acceptance of someone.
“All I’d ever known to be true is a lie…” (Moses) – This line really broke my heart. Who would ever think of accepting a lie through your life is simple? May I say, “The truth hurts, but lies worse”. And those words, “I understand what you feel,” I say, “No!” Because you really don’t until you experience it and happens that you encountered. But no matter how difficult it is, just to live your life better and achieve great happiness, acceptance is always the key to every flaw; and if there’s acceptance, of course, you also have to forgive.
In my own belief, each man’s purpose why he’s still breathing is to be happy. But we’re not only living just for ourselves; but for the others. If God can forgive seven times, why can’t we that are simply human made through his own flesh? – And how can we achieve pure happiness on our own if forgiving someone on something seems hard for us to do?
Lastly, is to believe. Believe in Him. He has the knowledge of everything you and everyone around you, don’t understand. He’s done writing your whole life story before you do wish for a better one. It’s just your decision if you’re going to choose his lighten path or the other way around. He’s our guide; and having faith in Him means protecting and loving your life. Don’t lose hope to anything. He’s got a better plan.
As I watch the movie, and to compare the Laws of Man to Laws of God: in the Laws of Man, poor people were considered slaves, and wealthy one, or let me say “royal blood”, people bowed down to them as they were their ascendant. While to Laws of God, neither you’re wealthy nor unfortunate; if you’re a creature, you’re first duty as individual is to respect everyone! – Thou shalt love thy neighbor as thyself.”
And taking His place? – People must know the first great commandment: Thou shalt love the Lord thy God with thy whole heart, and with thy whole soul, and with thy whole mind, and with thy whole strength”, is (for me) equivalent to the first commandment:You shall have no other gods before Me”, in my own opinion, this is the most and very important. He’s everything! He’s the Lord of all creatures.

Martes, Mayo 31, 2011

See You Soon, Sweet Prince... (AJ Perez tribute)


Late Upload. - Another video tribute for the late young actor Antonello Joseph "AJ" Sarte-Perez. I made this second video for your requests. I hope you guys can still watch it. Thank You.

February 17, 1993 - April 17, 2011

Lunes, Mayo 30, 2011

You will... and FOREVER BE LOVED. (AJ PEREZ tribute)


Part One.


Part Two.

Late upload. - This video tribute is for the late young actor, Antonello Joseph "AJ" Sarte-Perez, who died last April 17, 2011.

On April 17, 2011, Perez had just finished a show in Dagupan and was riding an ABS-CBN service van on his way home with his father Gerardo, and four others. The driver of the van tried to overtake a trailer truck but collided with a Partas provincial passenger bus along MacArthur Highway in Barangay San Julian, Paniqui, Tarlac. He was declared dead on arrival at the Rayos-Valentin Hospital in Moncada, Tarlac at 12:10 a.m. Initial reports said that the cause of his death is "multiple head injuries". The autopsy, however, revealed that his broken ribs pierced his heart and lungs thus causing his death. (http://en.wikipedia.org/wiki/AJ_Perez)


February 17, 1993 - April 17, 2011

Lunes, Mayo 16, 2011

Nang N I L I S A N ` M O .


Masakit mawalan… iwanan.

Ano pa nga bang mas sasakit kung ang taong mahal at isa sa mga importante sa buhay mo ay lisanin ang mundong dati’y magkasama niyong ginagalawan? Sa simula’y mahirap tanggapin. Kailan ba naman kasi naging madali ang isiping Wala na siya, o di kaya’y ‘Bukas, hindi ko na siya makikita o masisilayan’?
“Diba Pa, ‘pag mabait ka, mahal ka ng Diyos? Tsaka diba, ‘pag mahal mo ang isang tao hindi mo sasaktan? Hindi mo sinasaktan ang minamahal mo. Eh bakit tayo, sobra Niya tayong sinusubukan?” (-- Ms. Ai-ai de las Alas in Maalaala Mo Kaya Episode, “Krus”). Ang sabi nga nila, “Kapag nagmamahal tayo, nasasaktan tayo.
Halos lahat sa mga nakikita nating naiiwanan ay ang mga magulang. Kasi simula palang, sila naman na talaga ang laging nandyan. Bihira lang na ang anak ang iniiwanan. Nakikita natin ang paghihirap nila at ang paglaban sa sakit ng paglisan ng mahal sa buhay para sa natitira pa. Hinihiling nila sa Kanya ang KATATAGAN para mapanumbalik ang dating sigla at buhay. Kasi, hindi pa nga naman natatapos ang buhay nila kapag may nawala.

Friendship, couple, pair, partner, pero anong tawag kapag nag-iisa ka nalang? Karamihan sa mga lumilisan, may asawa. Minsan, kasi matanda na. Dahil sa edad, kaya hindi na kinaya. Naiintindihan na natin ‘yun. Halos bihira lang naman sa mag-asawa ang maghiwalay ng mundo na aksidente ang dahilan. (Yung happily married huh.)
Ang swerte nila noh? Kasi, sa mga natitirang araw at panahong nailagi ng isa, nakasama niya ang naging kalahati at kabiyak ng puso at buhay niya. They spoke to their vows, “… from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, until death do us part.” At sila ang nakakaalam at makakapagsabi, kung paano nila naisakatuparan ang mga pangakong ito sa harap ng Panginoon at sa mga saksi sa araw na iyon.
Pero paano naman ang mga magkasintahan? Na kung iisipin, kulang ang isang araw sa tuwing magkasama. Paano natin sila maiintindihan kapag sila na ang nawalan? Paano natin papakinggan ang pagdaing nila sa pagkawala ng isa? Paano natin susubukang maramdaman ang pagkamatay ng kalahati ng puso nila? Paano silang nagsisimula nang buuhin ang pangarap at naghihintay ng magandang bukas sa piling at bisig ng bawat isa? Alam nga ba natin ang sakit na pinagdaraanan at nilalabanan nila?
Minsan sa buhay, may mga bagay na kailangang pagsinungalingan. May mga salitang, mas mabuting hanggang doon na lamang. Kung minsan kasi, doon tayo mas nagiging panatag.
Malimit nating sinasabi sa taong nawawalan ng mahal sa buhay, “Kaya mo ‘yan… NAIINTINDIHAN KITA!” Pero, hindi naman talaga ‘di ba? Dahil hindi naman ikaw o tayo ang nasa posisyon nila para maramdaman iyon. Pwera nalang siguro kung napagdaanan na natin. ‘Dun, maniniwala pa akong naiintindihan mo nga siya. Pero kung hindi, maiintindihan kayang talaga natin?


“I want to be a teacher, a lawyer, and suddenly a doctor. I want to be able to write well, to sing well, and to dance well. All of those changed except one. I knew I want to marry a guy. And his name was AJ Perez…– The sweetest thing I’ve ever heard.
 “… He told me that even if I don’t say ‘I love you’ back away or show him sweetness just like he would, his exact words were, ‘I would wait a lifetime.’…” – He’s starting to fulfill his promise.
“… If this is God’s way of showing me forever, I accept it… – Ang mahalin ang taong minsang naging mundo niya habang buhay.
“… AJ taught me how to love. He was very selfless. His love was the most pure thing on Earth. It was, in every way, unconditional. And probably that’s the message here. He wants all of us to love the way he did also.” – And he made us feel, the love of God.
– Steph Ayson, AJ Perez’s girlfriend, eulogy for him.

Isang tanong para sa kanila (mga naiwan), “Kailan niyo kayang magmahal muli nang hindi na ulit matatakot na muling masaktan at lumuha?” At sa mga susubukang buksan ang natitira pang bahagi ng puso nila, “Hanggang kailan kayo maghihintay at uunawain ang bawat patak ng luha nila?” – dahil sabi nga ng ila, mahirap makipagkumpitensya sa patay.
Ang bawat isa’y makasalanan. Dahil hindi naman lahat ay pawang katotohanan. Mula sa pagmulat, hanggang sa pagpikit muli ng mga mata, may mga bagay nang hindi mo nais maranasan. May mga pagkakamali ka na minsa’y hindi kailangang pagsisihan.
Tulad nalang ng pagNGITI. Sa dami mong problema, iiyak ka pa ba? Hindi ba’t mas mabuting ngumiti ka nalang? Hindi ka pa mag-iisip kung anong pwedeng sabihin at idahilan kung sakaling magtanong sila, “Okay ka lang… may problema ba?” Kung sasagot ka naman, “Okay lang ako, wala naman akong problema.” Naku, nakapagsinungaling ka pa.
Ang hirap talaga pag isang ngiti ang ibinigay sa iyo ng isang tao. Dahil sa ISANG bagay na iyon, isang libong kahulugan na ang naroon.
Mahirap ngumiti, tumawa, o ang magpakasaya lalo kung alam mo sa sariling sa pagngiti mong iyon, isang matamis na kahapon at isang realidad ng ngayon na hindi na tulad noon ang kasiyahan mong higit na hindi kayang pagsinungalingan.

“It’s never the tears that I used to measure my pain. Sometimes, it’s the smile that I fake just to show others I’m okay.”

Sabado, Abril 30, 2011

What's behind number S E V E N ?



Does Christ’s number is SEVEN (07)? Come to think of it… “Bakit mas pinili ni Papa God na kunin ang dalawang promising actors of their generation while sleeping?” – para hindi na nila maramdaman ang sakit ng pagpanaw. Kung meron man, iyon ay dahil nakikita nila mula sa itaas ang pagtangis ng mga naiwang nagmamahal sa kanila. At doo’y hindi sila tuluyang nagiging tunay na maligaya, at hindi makatawid sa kabila pa nila buhay.

March 29, 2002, Good Friday, when a charming known actor because of his be-dimpled smile, didn’t wake up, Ricardo Carlos Castro-Yan, or simply known as Rico Yan. He was twenty-SEVEN. He was sleeping, and the cause of his death was cardiac arrest due to acute hemorrhagic pancreatitis (bangungot).



Good Friday – hindi ba’t this is the day when Christ was nailed and died? But before this, He suffered in the hands of the one he trusts. At hindi ba’t bago lisanin ni Rico ang mundo ng mga buhay, he also endured the heartache because of the loss of the love of his girl, Claudine Barretto? We may not know it. Hindi naman kasi na-publicize ang hiwalayang ito. Pero base narin sa mga kwento sa huling gabi ni Rico sa Dos Palmas Resort in Puerto Princesa City, Palawan…

Thursday night before the accident happened, Rico was at the piano bar at the resort singing a love song he dedicated to “the woman who’s now out of my life.”
He crooned Jamie Rivera’s hit “Falling for You” for his ex-girlfriend Claudine Barretto, with whom he broke up early this month after a four-year relationship. He also sang David Pomeranz’s “Got to Believe in Magic,” the theme of the actor’s recent movie of the same title opposite Barretto.

At nung mga panahong ‘ding iyon, pwede namang hindi matapat sa Good Friday ang pagkawala niya. Maaaring Maundy Thursday palang ay wala na siyang hininga. Dahil wala naman siyang kasama sa kwarto di’ba? Pero mas pinili ni Papa God na sa araw ng pagkamatay Niya malaman ng iba.


April 17, 2002, Palm Sunday, when a young actor that was recently recognized as “Dido”, and through his great potential in acting, took his last two breaths, Antonello Joseph Sarte-Perez, or as we all identified as, AJ Perez. He was eighteen, and very promising.



Palm Sunday – bakit sa araw na ito naitapat? Hindi ba’t sa araw na ito’y simula na ng pagpapahirap sa ating Ama? Kagustuhan kaya Niyang talaga na bawiin na ang Kanyang anak upang hindi na maranasan ang paghihirap? Kung nabubuhay lang ngayon si AJ, ano kaya talagang pagdaraanan at mararamdaman niya sa kamay ng mapanghusgang mga mata ng iba? He’s still an actor… at makakatanggap ng mga puna (masasakit man o papuri).
Tulog din siya nang mangyari ang aksidente…
They (together with his father, Gerry Perez, and other four companions) were on their way home from a Kapamilya Caravan in Dagupan when the driver of the ABS-CBN service van (kung saan sila nakasakay) tried to overtake a trailer truck. But unfortunately, the van collided with a Partas provincial passenger bus along McArthur Highway in Barangay San Julian, Paniqui, Tarlac.
He was declared dead on arrival at the Rayos-Valentin Hospital in Moncada, Tarlac at 12:10 am. Initial reports said that the cause of his death is "multiple head injuries". The autopsy, however, revealed that his broken ribs pierced his heart and lungs thus causing his death.
at sa mga oras na iyon, pinalagpas ni Papa God ang petsa, (12:10 am) at itinapat sa diumano’y paboritong numero ng binata: April SEVENteen. Sadyang mabilis lang ba talaga ang mga pangyayari at ang oras? Kung kaya natapat sa numero niya.

Aksidente lang ba? O sadyang planado na ang lahat?
Same school (La Salle Greenhills, Mandaluyong City), and same smile (attractive and sweet). So dear to their friends (in and out of the show business) and fans; so gentle lovable as a son. A young actor, a good man… parehong natutulog before the tragic news happened. And the same week of dying, Holy week. Both were at the prime of molding their big names in the industry.

“In their journey of life, na-fulfill na kayang talaga nila ang kani-kanilang mission… to be happy?” dahil ang sabi naman ng karamihan, ang purpose natin sa buhay ay maging masaya. As I was thinking this thing, naitanong ko ito sa isang kaibigan, and she answered, “Like what our teacher in religion said, ‘We are living not for ourselves, but for the others.’”

Then I realized… “YES! THEY FULFILLED THEIR MISSION. They brought joy, hope, and views of a brighter tomorrow. THEY MADE US HAPPY.



Huli man at maaaring hindi na nila marinig, alam kong ramdam at makapagpapaligaya parin… “Para sa inyong dalawa, kuya Rico at kuya AJ, Maraming Salamat! Dahil sa maikling panahong nailagi ninyo rito sa mundo ng mga buhay, pinili ninyong ibahagi sa amin at maging parte rin kami sa natira niyong mga alaala. Nagbigay saya ang kilos at galaw niyo sa araw-araw at alam naming buong puso niyong inalay ang hangad naming kaligayahan. Hanggang sa muli, mga IDOL! Kayo’y isang tunay na anghel. Magkasama na kayo ngayon. Muli, Maraming Salamat, at Mahal na mahal namin kayo.”



“We are living not for ourselves, but for the others’ happiness.”

Miyerkules, Abril 27, 2011

S E L D A ~

simple teenager... AKO YAN!

But ooppss! SIMPLE? Ako nga ba 'yun? Haha. Hindi b'at ang pakiramdam ko'y kilala sa buong Pilipinas ang pangalan ko? Ay mali... apilyedo pala.

Mahirap maging isang anak ng isang malaking angkan. Lalo pa’t ang ilan ay may maipagmamalaki at taas-noong nakakapaglakad sa mga mata ng iba.
Pa’no ba naman kasi, NAG-IISANG ANAK. Lahat ng tingin, sayo nakatuon, at tanaw ang ganda at ningning ng hinaharap.
“Wala kaming gusto kundi maging maganda ang kinabukasan mo.” – Yan ang malimit sabihin kung kinagagalitan.
Pero, batid kaya nilang, “HANGAD KO RIN ANG KALIGAYAHAN?”

Ligaya? Oo. Marami ako nyan. Sunod sa layaw dahil wala nga nga naman ang kapatid. May kung anu-anong unit ng cell phone, owned PC, PSP, dalawang laptops, notebook, at kung anu-ano pa. (Hindi ako nang-iinggit. Ü)
May halaga. Malamang! Mahal ‘yang mga ‘yan eh. Pero nakakulong parin ako sa mga tanong…
Ano nga ba ako bilang isang tao? May halaga ba ako?
Wala! Dahil wala ka namang silbi. Yan ang pinaparamdam sakin.

Aminan? Sige… Pero konting detalye lang ha. ((:
Bata palang ako, puno na ng kapintasan at tukso. Higit kong alaala ang noong sambitin ng ilan ang diumano’y pagkatao ko.
AMPON! haha. Sinong bata ba naman ang maliligayahan kapag sabihan nyan?
Dahil nga walang kapatid at hindi masyadong naglalabas-bahay, mas pinipili kong sa bahay ng dalawang pinsan maglagi. Halos hindi ko gustong umuwi.
“Diyan ka nalang… anak ka naman nila!” Pinagtatabuyan? Oo. Iyon ang naramdaman ko. Bagaman kalokohan dahil sa halakhakan, masakit parin pakinggan di’ba?
Legal ako. Iyon ang totoo. Pero bakit kailangang gawing biro?
May parte sa buhay ko na isang malaking biro…

Ue! Hindi pa tapos. Basa ka pa. ((:
Nag-iwan ng isang marka ang nagdaang iyon.
Sabi nila, “Time heals all wounds.” Pero hindi ang mga tawanang humahalakhak sa isipan.
For how many years I’ve longed for a sibling? Sawa na kasi akong makinig. 12 years… tagal noh? Grade six.
May kapatid na ako! Bulong ko sa isip. Sana magkasundo kami. Pag-amin ko sa sarili.
Aksidente o kamalian?
Isang gabi bago mabuhay si Sasa, tinanong ako ng isang kaibigan. “Anong gusto mong kapatid, babae o lalaki?” Lalaki… determinado kong sagot. – Kasi nga naman, babae na ako.
“Pa’no kung babae?” dagdag pa niya. “Hay! Ayoko ng babae. Kung babae, ihuhulog ko sa kanal.”
KAMALIAN. Bakit ko ba kasi nasabi iyon? Gayong sabik naman talaga ako magkaroon ng kapatid… babae man o lalaki.
Limang araw lang siyang pinahiram. Hindi pa nga nasulit dahil sa limang araw na ‘yon, sa ospital lang ang lagi niya. Incubator. Narinig siguro ni Papa God ‘yung sinagot ko. At ayaw niyang mapahamak ang anghel niya.
Humingi ako ng tawad, pero huli na. Tinanong ko pa kung bakit siya. At sabi ko, “Ako nalang sana. Hindi pa niya nakikita ang mundo Mo.”
Mahirap talagang tanggaping sa tagal mong hinangad, bilang na mga oras lang ang pinahintulot. Nagkasala ka pa.
Nagrebelde ako. Barkada, gala, hindi pag-aaral, kung sino-sinung boyfriend, at kung anu-anong bisyo (wag lang sigarilyo). Natuto rin akong sumagot ng di tama ang tono (pabalang) sa magulang.
Pati mga kaibigan ko, nadamay. Madalas kong makaaway. Kainitan ng ulo.
Hanggang maging hayskul na nga ako. Bagong lugar, kakwentuhan… at BARKADA!
Masaya, may araw-araw na dahilan ng pagpasok. Hanggang sa magsawa SILA. Hindi ko na kasi napansin ang tuluyang pagbago ng ugali ko. Palaban, matapang, mayabang – sa labas na anyo.
Walang nakaalam ng malaking eskandalo[?], maliban sa mga kaklase. Maayos pa sana. Ang dami lang talagang nakiSAWSAW. Hanggang sa wala na…
Nakaramdam ako ng pagtatraydor, ka-plastikan, at hindi pag-intindi. Hindi man lang kasi ako kinausap ng harapan. Pero naintindihan ko… HINDI MADALI.
Then I forgive… nagsimula ulit. Kahit alam kong hindi parin ako tanggap kahit bago na ang sirkulo.
Kaibigan parin ang dati, pero may lamat. Ok na siguro ‘to. At least, LESSON LEARNED!
Hindi lahat, kaibigan! Hindi lahat, makakaintindi. Hindi lahat, makikinig

‘Yan ang mga pulis…haha. ‘Bat napasok mga pulis ditto?!
Sila naman kasi… Minsan, maling akala. Kung magpapaliwanag ka, hindi makikinig. Kung magsasabi ka ng totoo, sinungaling ka. Kaya nga may nakukulong ng walang kasalanan di’ba?
Minsan, kailangang ikaw nalang ang umintindi, at kusang magpatawad. Lalo na sa mga tao o panahong nagkasala sayo.
Sa ngayon, nakakulong parin ako at patuloy na hinuhuli. Pinipilit nilang may pagkakasala ako (though meron talaga).
Alam ko namang gusto lang nila akong i-bartolina. Madilim kasi d’on! Nakakulong na nga ako, dinadagdagan pa. Baka ma-life sentence pa ako.
Nasa SELDA man ako ngayon… Alam kong daan naman ‘to sa maningning na ilaw sa taas.

“Only God knows, why I’m still breathing.”